9 april
9 april 2016 - Shanghai, China
Ondanks de goede voornemens om gebruik te maken van het ontbijt(inbegrepen) dat tot 10:00 geserveerd werd, won mijn bed de strijd.
Met een lege maag ging ik op weg maar de Yu Yang Garden, de beroemdste tuin van China's grootste metropool. Erg gek was het om dit kleine stukje traditioneel China terug te zien in deze moderne stad.
De tuin is voor toeristen enorm lastig te vinden is. Er stonden geen borden die je de weg leiden. Na een paar awkward momenten met chinezen die geen Engels spraken, leiden twee Amerikaanse toeristen mij naar de tuin.
Eenmaal uit de tuin wilde ik nog een paar foto's maken van de weg om de tuin heen, welke tevens gekenmerkt werd door traditioneel uitziende gebouwen. Op dat moment kwamen twee Chinese studenten op mij af die vroegen of ik een foto voor hen kon maken. Later raakte we aan de praat, aangezien een van de twee behoorlijk goed Engels sprak.
Op internet had ik gelezen dat het vaker voorkwam dat toeristen aangesproken werden door studenten, die hun Engels wilde verbeteren. Toen zij mij vroegen om mee te gaan naar een theezaakje sloeg ik dan ook niet af.
Onderweg kwam ik erachter dat de studente die wiens Engels zeer goed was, afkomstig was uit een stad in het midden van China. Ze was op bezoek bij haar vriendin in Shanghai.
Eenmaal aangekomen bij het theezaakje, werden we begeleid naar een klein kamertje, waar een traditionele theeceremonie plaats zou vinden. Vragend naar de prijs, kreeg ik een lijst te zien met Chinese tekens. Gelukkig zijn cijfers wel hetzelfde in China. Zodoende kon ik herleiden dat theeën hier 45 RMB, omgerekend €7 kosten. Hierna werd de ceremonie snel gestart, en de Chinese studente vertaalde alles naar het Engels voor me. Na anderhalf uur was de sessie voorbij. Memorabel werd het pas toen de vrouw aankwam met de rekening: 500 RMB p.p. De twee studenten betaalde ieder hun deel, de een per creditcard, de ander contant. Gezien de normale gang van zaken betaalde ik ook mijn deel.
Hierna wilde ik naar het People Square, waar het grootste stadspark van Shanghai ligt. De twee studenten leidde me de weg, en voegde me tevens toe op WeChat, de Chinese tegenhanger van WhatsApp. Hierna namen we afscheid van elkaar.
Lopend door het park dacht ik na over de situatie. Het was veel geld voor een theeceremonie, maar zoals de studenten zeiden: een once in a lifetime experience, dus bekeek ik het maar positief.
Dat het een once in a lifetime experience was bleek later, toen ik Lee ontmoette om samen met hem te gaan eten. Hij kon niet geloven wat er gebeurd was en had zijn twijfels bij de situatie. Hierna werd ik gek, want hoe konden deze twee aardig-lijkende studenten mij dan voor de gek houden? Ik overdacht de situatie, maar kon me niet geloven dat er iets niet klopte, aangezien het plaatje helemaal klopte, op het feit na, dat de prijs aan de enorm hoge kant zat...
Toen ik dit zondagavond vertelde aan mijn huisgenoot Yannick, vertelde hij dat hij vaker dergelijke verhalen gehoord had. Op de universiteit van Shanghai, waar hij het vorige halve jaar studeert had, werd hij al gewaarschuwd voor deze theedames. Goed, al met al een once in a lifetime experience, right? Opgelucht gezichtje
Na met Lee te hebben gegeten, gingen we 's avonds (zaterdag) naar een cocktailbar, die hij uitgezocht had. Deze bevond zich op het dakterras van een hostel en had prachtig uitzicht over de skyline van Shanghai. De prijzen waren weliswaar Europees, maar goed te betalen.
De metro's in Shanghai rijden 'S avonds maar tot half 11, onbegrijpelijk voor een stad van dit kaliber.
Lee moest nog een stuk met de metro, dus we moesten haasten deze te halen. Ik moest dezelfde kant op, dus ging met hem mee. Toen we wilde overstappen, kwamen we erachter dat deze niet meer reed.
Aangezien mijn Taiwanese vriend de dag hiervoor al een aanzienlijk bedrag kwijt was aan de taxi, bood ik hem aan te blijven slapen op mijn hotelkamer. Deze had namelijk een tweepersoons bed.
Op weg naar het hotel stelde ik voor om nog langs een bar te gaan. Lee kende een goede tent, die ook nog eens op de route lag! Hier trakteerde wij onszelf op Duits bier en sisha.
Met een lege maag ging ik op weg maar de Yu Yang Garden, de beroemdste tuin van China's grootste metropool. Erg gek was het om dit kleine stukje traditioneel China terug te zien in deze moderne stad.
De tuin is voor toeristen enorm lastig te vinden is. Er stonden geen borden die je de weg leiden. Na een paar awkward momenten met chinezen die geen Engels spraken, leiden twee Amerikaanse toeristen mij naar de tuin.
Eenmaal uit de tuin wilde ik nog een paar foto's maken van de weg om de tuin heen, welke tevens gekenmerkt werd door traditioneel uitziende gebouwen. Op dat moment kwamen twee Chinese studenten op mij af die vroegen of ik een foto voor hen kon maken. Later raakte we aan de praat, aangezien een van de twee behoorlijk goed Engels sprak.
Op internet had ik gelezen dat het vaker voorkwam dat toeristen aangesproken werden door studenten, die hun Engels wilde verbeteren. Toen zij mij vroegen om mee te gaan naar een theezaakje sloeg ik dan ook niet af.
Onderweg kwam ik erachter dat de studente die wiens Engels zeer goed was, afkomstig was uit een stad in het midden van China. Ze was op bezoek bij haar vriendin in Shanghai.
Eenmaal aangekomen bij het theezaakje, werden we begeleid naar een klein kamertje, waar een traditionele theeceremonie plaats zou vinden. Vragend naar de prijs, kreeg ik een lijst te zien met Chinese tekens. Gelukkig zijn cijfers wel hetzelfde in China. Zodoende kon ik herleiden dat theeën hier 45 RMB, omgerekend €7 kosten. Hierna werd de ceremonie snel gestart, en de Chinese studente vertaalde alles naar het Engels voor me. Na anderhalf uur was de sessie voorbij. Memorabel werd het pas toen de vrouw aankwam met de rekening: 500 RMB p.p. De twee studenten betaalde ieder hun deel, de een per creditcard, de ander contant. Gezien de normale gang van zaken betaalde ik ook mijn deel.
Hierna wilde ik naar het People Square, waar het grootste stadspark van Shanghai ligt. De twee studenten leidde me de weg, en voegde me tevens toe op WeChat, de Chinese tegenhanger van WhatsApp. Hierna namen we afscheid van elkaar.
Lopend door het park dacht ik na over de situatie. Het was veel geld voor een theeceremonie, maar zoals de studenten zeiden: een once in a lifetime experience, dus bekeek ik het maar positief.
Dat het een once in a lifetime experience was bleek later, toen ik Lee ontmoette om samen met hem te gaan eten. Hij kon niet geloven wat er gebeurd was en had zijn twijfels bij de situatie. Hierna werd ik gek, want hoe konden deze twee aardig-lijkende studenten mij dan voor de gek houden? Ik overdacht de situatie, maar kon me niet geloven dat er iets niet klopte, aangezien het plaatje helemaal klopte, op het feit na, dat de prijs aan de enorm hoge kant zat...
Toen ik dit zondagavond vertelde aan mijn huisgenoot Yannick, vertelde hij dat hij vaker dergelijke verhalen gehoord had. Op de universiteit van Shanghai, waar hij het vorige halve jaar studeert had, werd hij al gewaarschuwd voor deze theedames. Goed, al met al een once in a lifetime experience, right? Opgelucht gezichtje
Na met Lee te hebben gegeten, gingen we 's avonds (zaterdag) naar een cocktailbar, die hij uitgezocht had. Deze bevond zich op het dakterras van een hostel en had prachtig uitzicht over de skyline van Shanghai. De prijzen waren weliswaar Europees, maar goed te betalen.
De metro's in Shanghai rijden 'S avonds maar tot half 11, onbegrijpelijk voor een stad van dit kaliber.
Lee moest nog een stuk met de metro, dus we moesten haasten deze te halen. Ik moest dezelfde kant op, dus ging met hem mee. Toen we wilde overstappen, kwamen we erachter dat deze niet meer reed.
Aangezien mijn Taiwanese vriend de dag hiervoor al een aanzienlijk bedrag kwijt was aan de taxi, bood ik hem aan te blijven slapen op mijn hotelkamer. Deze had namelijk een tweepersoons bed.
Op weg naar het hotel stelde ik voor om nog langs een bar te gaan. Lee kende een goede tent, die ook nog eens op de route lag! Hier trakteerde wij onszelf op Duits bier en sisha.
