21 mei

Nederland, nooit gedacht dat ik het zou missen. Anderhalve maand in China bracht daar echter verandering in. Alles dat normaal zo vanzelfsprekend is, krijgt pas waarde wanneer het er niet meer is. Zelfs de Nederlandse keuken, onder mijn leeftijdsgenoten niet bepaald geliefd, lijkt mij toch op een bepaalde manier te hebben gegrepen. Toch komt deze gedachte niet voor niks, rasoptimist als ik ben komt klagen niet voor in mijn vocabulair. Deze gedachtes slopen mijn hoofd binnen na het nemen van een voor sommige onverwachts besluit: Ik kom voor korte tijd terug naar Nederland, waarna ik weer terug zal vliegen naar China. Dit schrijf ik terwijl mijn vliegtuig zich langzaam naar de startbaan manouvreert. Thuis wacht een onwetende vriendin, die denkt dat ik nu in de bioscoop zit. Straks in Hong Kong zal ik haar vertellen hoe de film was, die ik niet gezien heb.

Morgenvroeg zal ik landen in Amsterdam. Ik kon het bijna niet geloven toen mijn vriendin vertelde dat ze morgen ook in Amsterdam zal zijn, alleen nog wel! Dit kon toch geen toeval zijn? Ik zal achterhalen waar ze zich bevindt, om mij vervolgens voor te doen als een vreemde, waarna ze me langzaam zal herkennen. Ze zal me zien en denken, dit kan toch niet?! Ze zal mij in mijn armen sluiten, om me de volgende 10 minuten niet meer los te laten.

In Nederland zal ik weer even het geluk hebben te genieten van de enorm frisse en schone lucht, iets dat nietsvermoedende Nederlanders als normaal zouden beschouwen is toch minder zelfsprekend als het lijkt. Daar waar globalisering wijdverspreid is, lijkt niemand zich te (willen) beseffen dat de prijs van deze globalisering ergens moet worden betaald. Is dan helemaal niemand zich bewust van het feit dat de prijs van een product, geproduceerd volgens westerse milieuvoorschriften, uiteindelijk dezelfde prijs zal hebben als een product, geproduceerd in een land waar slechts prijs telt? Het is waarschijnlijk lastig in geld uit te drukken, maar degene die uiteindelijk betaald voor de goedkope producten zullen in ieder geval niet de consumenten zijn die de producten consumeren. Deze prijs wordt betaald door een van de waardevolste dingen op aarde: onze eigen natuur. Toch lijkt niet iedereen zich dit te realiseren. Naar mijn inzicht doordat de consument niet wordt bloodgesteld aan de consequenties van diens gekochte goederen. Goed, dit is natuurlijk ook niet bepaald iets wat bedrijven graag willen communiceren, dat moge duidelijk zijn. Toch zou iedereen dit met logica kunnen beredeneren. Hoe logisch dit alles ook klinkt, veranderen zal het niet, prijs is gewoonweg te belangrijk voor ons, al helemaal voor ons kleine prijsbewuste landje. Nee, ik kan niet anders concluderen dan dat goedkoop op den duur duurkoop wordt.

Voor bedrijven is het heel gemakkelijk: staat de regelgeving van een land je niet aan, dan verplaats je de productie toch naar een land waar het er allemaal ietsje soepeler aantoe gaat? Met belasting gaat dat net zo, neem Nederland als voorbeeld. Met andere woorden: alleen wereldwijde afspraken helpen.
Je zou bijna denken dat ik op GroenLinks stem, waarmee je waarschijnlijk niet de eerste bent, maar iedereen die in China is geweest zal me gelijk geven, misschien uitgezonderd ondernemers met belangen in dergelijke bedrijven.

Is dit geklaag vraag ik mijzelf af? Nee, slechts opportiunisme tot beterschap.

Wij kunnen overigens ook het een en ander leren van onze vrienden heir in het verre oosten. Nog nooit heb ik een volk gezien dat zo behulpzaam en vriendelijk is. De taalbarriere mag dan soms een probleem zijn, de Chinezen zullen er alles aan doen je wegwijs te maken in hun land(als ze niet verlegen zijn). Het voelt tenslotte als hun plicht.