16 februari

Midden februari is het alweer. Dat ik bijna een maand lang niet     geschreven heb, zegt genoeg over de drukte van de afgelopen paar weken. Daar waar het Nederlandse hoger onderwijs een periode 7 lesweken hanteert, gevolgd door een tentamenperiode van 2 weken, wordt in Zweden alles in slechts 5 weken gepropt. Het was dus wel even schrikken toen bleek dat de tentamenperiode al zo snel in het verschiet lag. Na twee weken geleefd te hebben als een kluizenaar, kan ik eindelijk weer zeggen dat ik een leven heb.
Mijn motivatie had ik, naast de gebruikelijke druk, te danken aan de vooruitzichten van de komende dagen. Deze vooruitzichten maken dat ik momenteel schrijf op hoge hoogte. Ik ben namelijk op weg naar Helsinki. Een bezoek aan deze stad moet helaas wachten tot Pasen. Dan zal ik een reis maken die, naast Helsinki, ook Stockholm, St. Petersburg en Talinn omvat. Aangezien St. Petersburg aangedaan wordt per ferry is een visum niet vereist en kunnen we 72 uur in Rusland verblijven.
Voor nu dient Helsinki slechts als overstappunt, met als eindbestemming Brussel. Vanavond ga ik samen met mijn moeder, haar vriendin en mijn zus uiteten in Antwerpen. Morgen zal mijn zus haar verjaardagsfeest geven en zullen we later Antwerpen onveilig maken.
Zaterdag zal ook het merendeel van mijn vrienden afreizen naar de havenstad. Met z'n allen gaan we naar Rampage, het grootste indoor Drum & Bass feest ter wereld. Met ons zullen 15.000 muziekliefhebbers tot diep in de nacht dansjes maken. Maandag zal ik weer afreizen naar het hoge noorden.

De temperatuur fluctueerde de afgelopen dagen enorm in Umea. Waar het eind vorige week nog 20 graden vroor in de nacht, was het van de ene op de andere dag 7 graden boven nul! Een bijzonder groot verschil.
Een ander bijzonder verschil is de manier waarop Zweedse mensen omgaan met mogelijke noodsituaties. Terwijl ik hard aan het studeren was in de UB, werd het volgende omgeroepen: "We'll offer help for ... So if you have any questions feel free to ask". Nu denk je wellicht, wat is de mogelijke nood van deze situatie. Nou, de oproep was nog niet voorbij. Deze werd namelijk gevolgd door: "oh, btw firealarm. De kalmte waarmee de mevrouw haar boodschap bracht, schepte verwarring voor mij. Het hoorde zich aan als een onbelangrijke toevoeging op hetgeen voorafging aan de brandmelding. Toch pakte iedereen zijn spullen en verliet de zaal. Vastbesloten bleef ik op mijn stoel zitten en beschouwde ik wat zich voor mij afspeelde. Want naast dat de boodschap in mijn ogen apart was, was dat niks vergeleken met de emotie die af te lezen was van de gezichten van deze studenten. Of ja, welke emotie eigenlijk? Ik realiseerde me dat juist het gemis aan emotie was dat zorgde voor deze paradox. De gezichten van de studenten waren alles behalve levendig. Dit matchte totaal niet met een mogelijk levensbedreigende situatie. Zouden deze mensen, net als mij, de melding niet serieus genomen hebben, of was hier iets anders aan de hand? Het feit dat het ging om een vals alarm zorgde er in ieder geval voor dat ik niet gek werd. Ik besloot een Zweeds uitziende dame te vragen wat er nou allemaal aan de hand was. Ze zei dat ze de melding zelf ook raar vond, maar dat het juist de reactie van de rest van de studenten was, die maakte dat ze de melding serieus nam. Met andere woorden, de emotieloze gezichten van de rest van de studenten lieten haar denken dat het werkelijk ging om een levensbedreigende situatie. Ik begreep er niks meer van. Achteraf bleek dat we hier een waar cultuurverschil te pakken hebben. Blijkbaar is het gebruikelijk in Zweden om heel kalm te blijven onder dergelijke situaties. Eigenlijk is het zo gek nog niet, gezien de stress die een noodsituatie met zich mee kan brengen meestal resulteert in het nemen van te overhaaste beslissingen.

De dag voor mijn tentamen besloot ik mijzelf, na een lange dag in de UB, te trakteren op een kebabrol. Ik noem het bewust trakteren, aangezien je in Zweden omgerekend een luttele 10 euro verder bent voor een dergelijke hap. De man achter de balie, ongetwijfeld van buitenlandse komaf, vroeg of ik de rol "to go" was. In de manier waarop hij deze boodschap tot mij bracht merkte ik dat deze een diepere betekenis had. Toen ik zei dat ik graag ter plaatse wilde eten zei de man dat hij over 10 minuten zou sluiten. Ik keek achterom en zag dat de klok stond op klokslag half 10. Wetende dat de tent om 10 uur zou sluiten maakte dat ik de man, zonder iets te zeggen, duidelijk maakte dat ik bij hem zou eten. Zonder te vragen wat ik op de rol wilde werd deze bereid. Toen ik zag dat de man augurken in de rol gooide snelde ik naar de balie om hem hiervan te weerhouden. Toch rolde hij mijn eten eerst op voordat hij wilde luisteren wat ik hem te vertellen had. Dit resulteerde erin dat meneer de rol weer moest openen, wat hem er beduidend niet blijer op maakte. Toen het eten ook nog eens zo goed als koud bleek te zijn betrok ook mijn gezicht.
Aangezien ik deze arme man niet wilde laten overwerken, had ik al besloten voor 10 uur weg te gaan. Dat ik niet de enige met deze gedachtegang bleek toen meneer met zijn mooie nep lach mijn dienblad voor mijn neus weg trok. Dit terwijl ik nauwelijks klaar was en mijn blikje nog halfvol zat. Duidelijk een manier om vaste klanten voor je te winnen lijkt me! Gelukkig kan ik wel vermelden dat dit overduidelijk een uitzondering was op de regel. Normaliter ligt het servicelevel in Zweden ongekend hoog en zijn medewerkers buitengewoon vriendelijk. Nu maar eens kijken of de Belgen in Antwerpen daaraan kunnen tippen!