Beklimming van de Chachani (> 6.000 meter)
Grote uitdagingen gaan per definitie gepaard met struggle. Dus als je een voormalige vulkaan gaat beklimmen van meer dan 6.000 meter kun je daar ook zeker op rekenen. Om 8 uur ’s morgens werd ik opgehaald, totaal niet wetende waar ik aan begonnen was. Samen met de gids, twee Nederlandse dames, een Italiaans stel, een Belg en een Zweed werden we vervoerd in een 4x4. Geen onnodige luxe bleek al snel: Toen de geasfalteerde weg ophield volgden slechts stenen, zowel kleine als behoorlijk grote. Ik kan dan ook niet begrijpen dat ik tussendoor nog even heb kunnen tukken.
We werden afgezet op 5.000 meter. Vanuit hier was het nog twee uur lopen naar het basiskamp, waar we omstreeks 15:00 aankwamen. Een uur later werd het avondmaal genuttigd, waarna geacht werd dat we gingen slapen. De wekker stond namelijk op 01:30. We wilde de top namelijk bereikt hebben voor zonsopgang.
Met een zo goed als lege buik, het ontbijt was aan mijn neus voorbij gegaan, ging de tocht van start, gepaard met een temparatuur van -12. Het heldere maanlicht maakte de hoofdlamp in beginsel overbodig. Het tempo lag behoorlijk laag, dat bij menigeen tot ergernis leidde. Toch werd al snel duidelijk dat een hoger tempo gewoonweg niet mogelijk was, gezien het gebrek aan zuurstof. Overigens was een sneller tempo voor mij niet eens mogelijk met mijn beperkte energielevel. De beperkte nachtrust hakte er bij de meeste ook al vrij snel in. Door de vrieskou hadden veel mensen niet eens kunnen slapen. Ik was dus zeker gezegend met de paar uur die ik geslapen had.
De struggle begon toen mijn energielevel het absolute nulpunt bereikt had. Honger heb je ook niet echt op deze hoogte. Bovendien is bevroren eten niet bepaald bevorderlijk. De Snickers die ik naar binnen wilde werken zorgde er bijna voor dat ik mijn tanden brak, daar waar ik meer hoopte op de gebruikelijke ijsvariant. Het laatste beetje energie gebruikte ik om een plek te bereiken waar ik kon pauzeren. Compleet dood plofte ik neer. Verderop zag ik dat enkele mensen de top al bereikt hadden. De zon was inmiddels al even op. Puur op wilskracht raapte ik mezelf bij elkaar, en vervolgde mijn weg naar de top.
Wat was de ontlading mooi zeg, wellicht zelfs mooier dan het adembenemende uitzicht over de vele omliggende bergen, en de stad Arequipa. Dat is waar je het allemaal voor doet! Even ben je even helemaal kwijt hoe ellendig je je eigenlijk voelt. Magisch.
