Sajama National Park deel 1

10-06-18

Waarschijnlijk bestaat er geen groter contrast dan het stedelijke La Paz met al zijn getütter en kabaal, en het super afgelegen Sajama. Vroeg in de ochtend hadden mijn Canadese vriend Chris en ik de collectivo (lokale bus) genomen naar Patacamaya. Bij het verlaten van de us werden we al raar aangekeken door andere passagiers (allemaal locals). Overduidelijk vroegen ze zich af what de f*** deze gringo’s (buitenlanders) nou weer in dit gat zochten. Dit werd versterkt door het feit dat we de enige waren die de bus verlieten.

Vanaf Patacamaya ging er slechts één bus naar Sajama elke dag. Zoals gebruikelijk in zowel Peru als Bolivia vertrekt een dergelijke bus pas als hij vol zit, ook als dat betekent dat je meerdere uren moet wachten. In de tussentijd bezochten we de lokale markt, waar we net zo raar werden aangekeken als eerder deze dag. Voor de prijs van 24 Boliviano’s, 3 Euro, kregen we 10 bananen, 6 manderijnen, 3 appels en 2 avocado’s, niet slecht. Zeker niet met de wetenschap dat in Sajama niks te krijgen zal zijn. Na zeker 4 uur wachten vertrok de bus eindelijk in de richting van Chili. Sajama National Park ligt namelijk op steenworp afstand van de Chileense grens (ong. 15 km).

Onderweg hadden we al snel zicht op de Nevado Sajama, letterlijk besneeuwde Sajama. Deze voormalige vulkaan van 6.542 meter is het hoogste punt van Sajama National Park, en tevens de rest van Bolivia. Het dorpje zelf ligt op 4.200 meter. Wonderbaarlijk is dat het merendeel van het park soort van vlak is, maar wel grotendeels omringt is met stevige bergtoppen. Dit levert prachtige panorama’s op. Daarnaast schijnt dit steppegebied rijk te zijn aan o.a. beren en puma’s. Onderweg, toen we het park al betreden hadden, kwamen we zelfs al wat wilde struisvogels tegen. Na een busrit van in totaal 4 uur bereikte we Sajama. Deze reis had ons slechts 30 Boliviano’s gekost, minder dan 4 Euro.

Sajama bestaat uit niet meer dan een paar straten, en iedereen lijkt zijn eigen “hostel” aan huis te hebben. Het dorpje leeft van het toerisme en veeteelt (Alpaca’s). Toch zijn het aantal toeristen op twee handen te tellen. Gezien het momenteel hoogseizoen is zou je toch meer bezoekers verwachten. De eigenaar van het hostel waarin wij verblijven vertelde dat het weer slecht is geweest. Ook in La Paz kwam elke avond gedurende ons verblijf het water met bakken uit de lucht, en dat tijdens het droogteseizoen! Niet verwonderlijk dat de ochtendkranten ermee openden. Ze vermeldde zelfs dat er sneeuw was gevallen. Hopelijk wordt het de komende dagen iets beter, zodat we de prachtige bergen kunnen beklimmen. Voor alsnog sneeuwt het hier. Blijkbaar kan het hier in de winter -30 worden. Even wil ik doen vergeten dat het momenteel winter is *brr*.

11-06-18

Ja, winter dus. Vanmorgen werden we gewekt door een flinke sneeuwstorm. Het landschap deed eerder denken aan Siberie dan Bolivia. Niet helemaal voorbereid op deze barre omstandigheden trok ik zo’n beetje elk kledingstuk aan dat ik bij me had. Er zat niks anders op dat te wachten tot dit noodweer overtrok. Waar ik nog geen rekening mee had gehouden was dat de zon nog niet geheel was opgekomen, het was ten slotte pas iets na zevenen. Direct toen de zon op was begon het aan het gevecht tegen het winterse weer. Na slechts een uur waren alle wolken zo goed als opgedroogd en restte slechts een vredig winterlandschap. We besloten om een ochtendwandeling te maken naar de eerste berghut gezien vanaf onze primitieve hut. Het leek een eenvoudige opgave, maar niets was minder waar. Het feit dat er niks was om de afstand en hoogte van de berg in te schatten, maakte dat we ons flink vergistte in de klim. Wat opmerkelijk was, was dat er nog zowaar bomen waren op deze hoogte, en dat op bijna 4.550 meter hoogte! Volgens een Engelse toerist was dit het hoogste bos ter wereld. Het volgende artikel laat zien dat hij inderdaad gelijk had https://www.researchgate.net/publication/247774642_The_World's_Highest_Forest.

Op de top wachtte een prachtige panorama view. Na een mooi plekje gevonden te hebben uit de wind besloot ik na lange tijd weer eens te mediteren. Voor het eerst in een meditatiesessie hoorde ik niks meer dan de wind die over het berglandschap trok. Meteen voelde ik me compleet verbonden met de omgeving.

Voor foto's en video's check mijn profiel!