Krankzinnige aankomst in Cusco

17-05-18
Vanmiddag had ik een tour gemaakt door de stad. Vrij logisch geien ik pas vanmorgen aangekomen was in deze toeristenstrekpleister. Wat minder logisch was waren de plekken waar deze tocht mij zoal bracht, namelijk letterlijk in de verste uithoeken van de stad. Ook het vervoersmiddel waarmee ik deze tour maakte was hoogste ongebruikelijk. Bewapend met AK-47’s, en vergezeld door drie politieagenten, reden we namelijk rond in een politieauto. Ik voelde me net deel van een Narcos aflevering. Tja, hoe ben ik nou weer in deze situatie terecht gekomen zullen jullie je vast afvragen...

Het verhaal begon eerder deze morgen. Ik had een nachtbus genomen van Arequipa naar Cusco, met aankomsttijd 06:15. Om 07:00 werd ik geacht te beginnen met het verzorgen van het ontbijt in het hostel waar ik deze week verblijf. Krapjes, maar mogelijk dacht ik. Toch, toen ik wakker werd in de bus was het al 06:55, en Cusco was nog steeds niet in zicht. Met meer dan een uur vertraging bereikte we eindelijk de voormalige hoofdstad van de Inca’s. Als een speer vervolgde ik mijn route naar het hostel. Toch hier ging het al meteen mis. Na enkele uren werken kwam ik er namelijk achter dat mijn telefoon niet in mijn broekzak zat, evenmin in mijn bagage. Aanvankelijk dacht ik nog dat hij nog in de bus zou liggen, maar al snel realiseerde ik me dat hij achtergebleven was in de taxi. De receptioniste zei dat ik het kon vergeten – Cusco stikt namelijk van de taxibedrijven. Doorzetter als ik ben dacht ik slechts in oplossingen. Toen realiseerde ik me dat het hostel waarschijnlijk wel camerabeelden zou hebben, en ja hoor, ik had geluk. Het kenteken van de taxi was alleen niet erg duidelijk zichtbaar. Op goed geluk ging ik naar de politie, waar ik al snel doorverwezen werd naar de toeristenpolitie. Het kenteken bleek alleen niet overeen te komen met mijn beschrijving. Mijn hoop op een goede afloop slonk met de seconde. Doch, ik zag dat meneer de agent een foutje gemaakt had. De nieuwe informatie leidde tot een auto die wel overeenkwam met mijn beschrijving. Het enige probleempje was dat de eigenaar drie uur van Cusco afwoonde, en de politie mij daarom niet verder kon helpen. Ik werd al bijna de deur gewezen, toen ik mijn laatste redmiddel inzette. Ik verzocht de politie om contact op te nemen met mijn hostel, om nog één keer een blik te werpen op de camerabeelden. Ze verzochten me om plaats te nemen in een andere ruimte, ter afwachting van een reactie van het hostel.

Even later kwam “el jefe” naar me toe, en zei “vamos”. Ik volgde hem, en zo namen we plaats in de politieauto. Blijkbaar had het telefoontje met het hostel geleid tot nieuwe informatie. Kris kras reden we door de stad, niet geheel wetende wat de aanpak was. Er zat nog niet echt schot in de zaak. In de diverse straten die we inreden werd continue niet gevonden waar we naar op zoek waren. Uiteindelijk belandde we in een wijk die net een groot doolhof leek. “El jefe” had het voertuig kort daarvoor verlaten. De tijd verstreek, maar er was nog geen spoor te bekennen van de baas. Een half uur later kwam hij eindelijk terug met de verlossende woorden dat de telefoon gevonden was. De verblijfplaats van de taxichauffeur lag echter ver de berg op, zo ver dat asfalt al snel werd ingewisseld voor kiezel, en later slechts hobbels. Gezien ik geen riem droeg (dit was niet mogelijk achterin, zelfs voorin droegen de agenten geen riem) werd ik alle kanten opgeduwd. Nadat diverse mensen om de weg gevraagd was, bereikte we uiteindelijk de plek. Wonder boven wonder kreeg ik mijn telefoon terug, volledig voorzien van alle pasjes. Een enerverend dagje wel zeg!